Iga złamała kilka rakiet, ale po porażkach nigdy nie zamykała się w pokoju. Czasem mówiła, że brakuje jej życia towarzyskiego. Od początku znała jednak cenę sukcesu – opowiada nam o drodze córki na szczyt Dorota Świątek.
Iga Świątek walczy na kortach Rolanda Garrosa o szósty wygrany turniej z rzędu. 20-latka z Raszyna była najlepsza kolejno w Dausze, Indian Wells, Miami, Stuttgarcie i Rzymie.
– Iga to “sceniczne zwierzę”. Potrzebuje ludzi, interakcji, bodźców, one ją nakręcają. Jako dziecko na każdym kroku lubiła się sprawdzać. Pamiętam, jak raz pojechaliśmy na narty. Iga zniknęła za hałdą. Serce podeszło mi do gardła, byłam przerażona – wspomina Dorota Świątek.
Mama liderki światowego rankingu opowiada nam też o początkach kariery córki oraz ich obecnych relacjach.
Dariusz Faron, WP SportoweFakty: Jak to jest być mamą najlepszej tenisistki na świecie?
Dorota Świątek, mama Igi: Mam poczucie spełnienia, dumy i satysfakcji. Dotarcie do tego miejsca nie było łatwe i cieszę się, że wysiłek przyniósł tak spektakularne rezultaty. Trudno było to wszystko pogodzić z obowiązkami domowymi, towarzyskimi, szkolnymi i zawodowymi (Dorota Świątek jest ortodontą i stomatologiem – przyp. red.), ale się udało. Stanowiliśmy rodzinę “zadaniową”. Nikt nie narzucał ról, były dla nas oczywiste. Mocno wspierałam Igę i Agatę. Jeździłam z nimi na zawody do Szczecina, Gdyni, Sopotu, Puszczykowa, Soboty, Opalenicy, Poznania, Radomia, Chorzowa, Łodzi, Pabianic, na turnieje europejskie z cyklu Tenis Europe i ITF… Proszę pamiętać, że Agata też grała w tenisa w starszej kategorii wiekowej.
Jak opisałaby pani Igę? Powiedziała w jednym z wywiadów, że jest introwertyczką.
Nie zgadzam się. Jako dziecko była żywiołowa, spontaniczna, bardzo wesoła i komunikatywna. Szybko nawiązywała kontakty z rówieśnikami. Lubiła się sprawdzać, szukała wyzwań. To ją zaprowadziło na szczyt. Kiedy na spacerze mijała słupek, musiała przez niego przeskoczyć. Nie pamiętam, by przyszła do mnie i powiedziała: “mamo, nudzi mi się”. Zawsze potrafiła zorganizować sobie czas i zabawę. Poza tym Iga to takie “zwierzę sceniczne”, lubi skupiać na sobie uwagę. Bycie na scenie nigdy jej nie tremowało. Potrzebuje towarzystwa, interakcji, bodźców. One ją nakręcają.
Wracała do domu z podartymi kolanami?
Zdarzało jej się zniszczyć ubranie lub obuwie, nabić sobie trochę siniaków czy skaleczyć się. Igi wszędzie było pełno. Musiałam mieć oczy dookoła głowy, ale nigdy nie mówiłam: “uważaj, dziecko, bo się pobrudzisz”. Gdyby chciała się położyć w kałuży, nie miałabym nic przeciwko. Trudno było utrzymać ją w ryzach w pozytywnym tego słowa znaczeniu. Lubiła szarżować. Pamiętam, jak pojechaliśmy na narty. Na stoku był ostry zakręt, z usypaną przez ratraki ogromną hałdą śniegu. Iga, oczywiście w pędzie, nie wyhamowała, wypadła poza tę hałdę. Z trasy nie było widać, czy są tam siatki zabezpieczające. Dostrzegłam za to czubki drzew. Można się było domyślać, że jest dziesięć, piętnaście metrów w dół. Kiedy Iga zniknęła za hałdą, serce podeszło mi do gardła. Byłam przerażona. Narciarze zeszli z trasy, żeby zobaczyć, co się stało. Podchodzę, a córka leży nieruchomo na śniegu i mówi z lekko wystraszoną miną:
Na szczęście skończyło się na strachu, ale brawura nigdy nie opuszczała Igi.
Często ogląda pani Igę z trybun?
Ten etap już przerobiłam i to podwójnie. Natomiast oglądam większość transmisji z meczów córki. Iga jest już dorosła, niezależna i samodzielna. Nie musi jeździć na turnieje z mamusią. Ma swój team.
Siostra Igi, Agata, powiedziała kiedyś w wywiadzie dla TVN24, że “pozostaje pani w cieniu życia sportowego Igi, z którego sama się pani usunęła”. Lepiej stać z boku?
Nie czuję, bym wycofała się na własne życzenie z jej życia sportowego. Żeby kogoś wspierać, nie trzeba fizycznie przy nim być. Byłam mamą wielozadaniową i faktycznie dużo czasu stałam z boku… fotela stomatologicznego, aby zapewnić obydwu córkom wszechstronny rozwój osobisty. To pozwoliło im co roku cieszyć się wyjazdami na ferie zimowe i wakacje, a także podróżować po Polsce i Europie w celu realizacji ich pasji sportowych i podróżniczych. Pozwoliło na zaspakajanie ich wszelkich potrzeb i aspiracji. Nie tylko sportowych.
Jakie są zatem obecnie pani relacje z Igą?
Zawsze gratuluję córce wygranych tytułów, najczęściej drogą mailową. Natomiast kontakt jest mocno ograniczony. Iga często przebywa za granicą, ma bardzo napięty terminarz i wiele obowiązków. Jest pochłonięta swoimi sprawami zawodowymi. Rozumiem to. Zresztą jako dorosła osoba sama określa i kształtuje relacje z innymi. Poza odległością i napiętym grafikiem na nasze relacje wpływają też czynniki rodzinne, ale nie chciałabym zgłębiać tematu. Tutaj postawmy kropkę.
Zatem wróćmy do przeszłości. W pokoju wisiały plakaty tenisistów?
Nie, Michael Jackson. Iga lubi muzykę. Po triumfie córki w Paryżu w gratulacjach zadedykowałam jej “Flawless” George’a Michaela. To bardzo dobra piosenka o młodych ludziach. Różnorodnie uzdolnionych, ruszających w świat w poszukiwaniu spełnienia marzeń, głodnych sukcesu. Iga była jedną z takich osób.
Po zwycięstwach były wspólne wypady na lody?
Zdarzały się lody, słodycze, wypady na zakupy. Nagroda to ważny czynnik motywujący. Iga za każdy wygrany turniej międzynarodowy dostawała ode mnie środki finansowe z zastrzeżeniem, że muszą być przeznaczone na rozwój tenisowy. Traktowałam to jako element edukacji. Córka podchodziła do tego bardzo rozsądnie. Umiała podjąć decyzję, na co przeznaczyć pieniądze.
Spodziewała się pani, że będzie najlepsza na świecie?
W życiu, a zwłaszcza w sporcie nikt nie daje żadnych gwarancji. Na pierwszym treningu dziecka nie wiemy, jakie ma predyspozycje mentalne i fizyczne do uprawiania tego sportu: jaką ma biochemię, fizjologię, odporność psychiczną, czy będzie chciało ciężko pracować pod presją i wreszcie czy dopisze mu zdrowie i szczęście. Gra Igi mi się podobała. Myślałam, że spodoba się też kibicom. Widziałam u niej swobodę i kreatywność, nie bała się ryzykować, eksperymentowała na korcie. Była dla rywalek nieprzewidywalna. Widziałam, że się do tego nadaje i że wychodzi jej to wszystko z niespotykaną łatwością, ale nie wiadomo było, jaki poziom osiągnie. Każdy rodzic uważa, że jego dziecko jest genialne, co może być zwodnicze. Iga naprawdę jednak dobrze rokowała. Sygnały z zewnątrz to potwierdzały. Mówię o propozycjach kontraktowych na sprzęt i stroje tenisowe.
Nie było niebezpieczeństwa tzw. sodówki?
Nie. Iga zdawała sobie sprawę, że strój sportowy to po prostu jej wyposażenie zawodowe. Wiedziała też, że sponsorzy zgłaszają się do najlepszych i dobrze rokujących. To dodało jej pewności.
